Aktualności

Umorzenie postępowania

Szczegóły

Odsłony: 103

Ustawa odległościowa i … co dalej?

Szczegóły

Odsłony: 31

Ustawa odległościowa i … co dalej? Dlaczego niezbędne są dalsze zmiany w przepisach związanych z planowaniem i funkcjonowaniem elektrowni wiatrowych?

My podajemy za stroną stopwiatrakom.eu, na której ukazało się w poniedziałek, 12 września 2016 08:03 | |

W dalszym ciągu istnieje pilna potrzeba podjęcia działań na poziomie ustawowym, które zagwarantują poprawny przebieg procesu planowania inwestycji. Dotyczy to zarówno inwestycji w zakresie elektrowni wiatrowych, jak i innego typu przedsięwzięć, gdzie hałas jest istotną uciążliwością. Proponowane zmiany w przepisach umożliwią też weryfikację już funkcjonujących inwestycji i sprawdzenie, czy zostały one prawidłowo zlokalizowane.

1. Wstęp

Hałas w środowisku jest postrzegany jako istotna przyczyna wielu schorzeń u ludzi, w tym także zaburzeń snu. Istnieje już obecnie wiele dowodów wiążących pogorszenie stanu zdrowia z ekspozycją na hałas nocny, również i ten generowany przez turbiny wiatrowe.
Przy obecnym stanie wiedzy, popartym wieloletnimi badaniami naukowymi przeprowadzonymi w wielu miejscach na świecie , można jednoznacznie stwierdzić, że turbiny wiatrowe szkodzą zdrowiu, wywołując  m.in. długotrwały brak snu, będący bezpośrednią  przyczyną wielu schorzeń.

Komitet Przeciw Torturom ONZ (UN CommitteeagainstTorture) – CAT) w sposób jednoznaczny zaliczył długotrwałe, celowe pozbawienie snu do metod torturowania  i przypomniał, że Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (EKPC), (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284 ze zm.) zakazuje ich stosowania.
Tymczasem, chroniczna bezsenność to jedna z wielu uciążliwości zamieszkiwania w pobliżu elektrowni wiatrowych. Brak snu jest z kolei przyczyną nie tylko licznych schorzeń, ale też złego samopoczucia oraz stanu ciągłego zmęczenia, na które skarżą się sąsiedzi farm wiatrowych. Objawy te są na tyle silne, że w skrajnych przypadkach doprowadzają zdesperowanych mieszkańców do opuszczenia swoich domostw.
Niekontrolowana ekspansja farm wiatrowych, również i w naszym kraju, skutkowała ich powstawaniem zbyt blisko zabudowy mieszkaniowej, z pogwałceniem podstawowych konstytucyjnych praw, w tym także prawa do bezpieczeństwa i do ochrony zdrowia.
Powiązania biznesowe poprzedniej ekipy rządzącej z branżą wiatrową, przy udziale wielu decydentów (RDOŚ, PPIS, SKO, władz samorządowych), a także hojnie finansowanych naukowców powodowały, że permanentnie lekceważono skargi społeczne wskazujące na nieprawidłowości w procedurach administracyjnych przy wydawaniu decyzji środowiskowych dla farm wiatrowych, często w oparciu o wadliwe raporty ooś pisane na zamówienie inwestorów. Na szczęście ostatnio sytuacja ta uległa zmianie dzięki nowym regulacjom prawnym, t.j.  ustawie z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie inwestycji wiatrowych (Dz. U. 2016 r., poz. 961), a także nowelizacji ustawy o odnawialnych źródłach energii.

2. Braki i ułomności obecnych unormowań prawnych w zakresie hałasu oraz ich konsekwencje

Czytaj więcej: Ustawa odległościowa i … co dalej?

Stanowisko Ministerstwa Energii

Szczegóły

Odsłony: 33

Opublikowano na stopwiatrakom.eu: czwartek, 08, wrzesień 2016 05:30 | |

Jak podał portal BiznesAlert.pl, wiceminister energii – Andrzej Piotrowski wykluczył nowelizację ustawy odległościowej. Pojawiające się wcześniej pogłoski o szykowanej zmianie zostały zatem zdementowane. Wiceminister wyraził swoje rozczarowanie listem PIGEOR skierowanym do premier Beaty Szydło.

Tak jak już wcześniej sygnalizowaliśmy, rząd nie ma planów nowelizacji ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 961), która wprowadziła minimalną odległość elektrowni wiatrowych od zabudowy mieszkalnej. Branża energetyki wiatrowej nie jest oczywiście zadowolona z zaistniałej sytuacji i głośno domaga się zmian. Nie mniej jednak styl w jakim to robi, zraża nawet osoby neutralnie nastawione do energetyki wiatrowej i OZE w ogóle. Wiceminister Piotrowski zauważył, że nie ma teraz miejsca na dialog z branżą i wyjaśnił, że jest to efekt listu otwartego PIGEOR skierowanego do rządu.

Pisaliśmy o tym liście w naszym komentarzu z dn. 3.09.2016 r. [1] i wygląda na to, że mieliśmy rację pisząc, że nie na miejscu jest ostry i napastliwy ton względem rządu premier Szydło. Można się z obecnym rządem zgadzać lub nie co do różnych jego działań i pomysłów, ale ma on swój program, który wciela w życie. Ma silny mandat polityczny od wyborców i stara się realizować własną wizję polityczną przekładając ją na konkretne ustawy. Odnosząc to wszystko do branży OZE warto podkreślić, że rozwój odnawialnych źródeł energii będzie postępował i z naszych informacji wynika, że rząd nie jest temu przeciwny. Ich rozwój powinien jednak wpisywać się w wizję gospodarki nakreśloną ostatnio w strategii wicepremiera Morawieckiego, a więc musi być nakierowany na zapewnienie stabilnych i pewnych dostaw energii elektrycznej i ciepła, a nie jedynie na wyprodukowanie możliwie jak największej ilości energii i to jeszcze na koszt podatnika oraz konsumenta energii.

Zmiany w sektorze energetycznym postępują dynamicznie i trudno nie zauważać światowych oraz europejskich trendów w tym obszarze. Niemniej jednak model rozwoju OZE w Polsce powinien być przedmiotem dyskusji publicznej, tak by nie kopiować bezmyślnie wzorców z innych krajów, a stworzyć własny i unikalny model w oparciu o krajowe zasoby i surowce energetyczne. Samowystarczalność energetyczna Polski jest i będzie priorytetem, chociażby z uwagi na dużą ilość i dostępność węgla oraz innych nośników energii w naszym kraju. Tematów do spokojnej i rzeczowej dyskusji zatem nie zabraknie. Zapraszamy do wypowiedzi na naszych łamach.

Redakcja stopwiatrakom.eu

Źródło:

http://biznesalert.pl/piotrowski-ministerstwo-energii-przewiduje-nowelizacji-ustawy-odleglosciowej/ 

Komentarz listu otwartego

Szczegóły

Odsłony: 57

Zamieszczamy w całości  kolejny znakomity artykuł zamieszczony na stronie stopwiatrakom.eu - komentarz listu otwartego do premier Beaty Szydło.

W dniu 1 września 2016 r. ukazał się dramatyczny list otwarty do premier Beaty Szydło przygotowany przez Polską Izbę Gospodarczą Energetyki Odnawialnej i Rozproszonej (PIGEOR). Branża domaga się m.in. zablokowania „szkodliwych działań podejmowanych i promowanych przez Ministerstwo Energii”.

Na portalu GramWZielone.pl można zapoznać się z całym listem PIGEOR, w którym można przeczytać m.in. że „Niepubliczni Inwestorzy z branży energetyki odnawialnej w Polsce od kilku lat wystawiani są przez rządzących na ciężkie próby, osłabiające coraz bardziej zdolność i wolę do realizacji planowanych przedsięwzięć” oraz „Jednocześnie w publicznych wystąpieniach prominentni przedstawiciele Rządu i Parlamentu przekazywali i nadal przekazują opinii publicznej wiele półprawd, a nawet nieprawdziwych informacji, mających w szczególności uzasadniać nie mające precedensu w polskiej historii gospodarczej uderzenie tylko w jedną branżę – branżę energetyki wiatrowej. W najlepszym przypadku świadczy to o braku wiedzy w tej dziedzinie i uleganiu demagogicznym argumentom.”

Dalej są też zarzuty o celowych działaniach Ministerstwa Energii mających na celu szkodzenie branży wiatrowej i w ostateczności doprowadzenie do przejęcia majątku inwestorów prywatnych przez fundusze inwestycyjne lub kontrolowane przez Państwo spółki energetyczne. Porównuje się też działania rządu do domiarów wymierzanych przez władze PRL tzw. „prywaciarzom”. W taki oto sposób branża „prosi” o pomoc.

Po lekturze tego listu otwartego dziwi mnie przede wszystkim jego ostry i napastliwy ton skierowany w stronę obecnego rządu, któremu przyprawia się gębę przeciwnika OZE, choć wcale tak nie jest. PIGEOR wrzuca do jednego worka wiele różnych zarzutów, które dotyczą różnych spraw, różnych osób i sytuacji związanych z branżą OZE, w tym i z energetyką wiatrową. Nie ma co odpowiadać za rząd na ten list, bo ma on swoich ministrów i rzeczników, ale warto odnieść się do podanych „argumentów”. Nie można pozostawić bez odpowiedzi zarzutów, których sformułowanie świadczy co najmniej o braku taktu i krótkiej pamięci. Powtarzanie zaś w kółko tych samych sloganów przez zwolenników OZE nie przybliża nas do odpowiedzi na proste pytanie. Po co w ogóle nam są potrzebne OZE w energetyce? W zasadzie jedyna odpowiedź jaka najczęściej pada na to pytanie brzmi „Bo Unia nam każe”.

Zacznijmy jednak od początku. Branża OZE cierpi z powodu własnych, rozwijanych bez patrzenia na otoczenie rynkowe, możliwości mocy produkcyjnych. Jest to efektem funkcjonowania poprzedniego systemu wsparcia OZE instrumentem zwanym „zielonymi certyfikatami”. Certyfikaty te dostawało się i będzie dostawać, bo nikt tego systemu wsparcia nie likwiduje, tylko za sam fakt wyprodukowania określonej ilości tzw. „zielonej energii”. W pierwotnych założeniach ustawy o OZE miała ona obowiązywać do końca 2015 r., jednak obecny rząd premier Szydło poszedł na rękę inwestorom i wydłużył jej obowiązywanie o kolejne pół roku. Nowy rząd wcale nie musiał tego robić. Aukcyjny system wsparcia produkcji OZE wszedł zatem w życie dopiero 1 lipca 2016 r. Zrzucanie zatem odpowiedzialności za sytuację na rynku zielonych certyfikatów na obecną ekipę jest nieporozumieniem, gdyż problem nadprodukcji OZE był już znany od dłuższego czasu i rząd PO-PSL nie miał pomysłu na jego rozwiązanie. A jak jest czegoś w nadmiarze, to jest to tanie.

PIGOER, w alarmistycznym tonie pisze też o „uderzeniu tylko w jedną branżę – branżę energetyki wiatrowej” zarzucając rządowi uleganie demagogicznym argumentom. Szkoda tylko, że w liście nie znajdziemy przykładów tych „półprawd”, czy „nieprawdziwych argumentów”. Łatwo się rzuca takie hasła. Gorzej, gdy przychodzi je uzasadnić. PIGEOR odnosi się oczywiście nie wprost do ustawy odległościowej, która jest solą w oku całej branży, gdyż obnażyła kruchość jej założeń biznesowych. Tymczasem przeciwko przemysłowej energetyce wiatrowej jest wiele argumentów, z którymi branża nie poradziła sobie do tej pory. Moim zdaniem, w interesie społecznym, w ogóle nie leży budowa przemysłowych farm wiatrowych, gdyż:

1) przemysłowe elektrownie wiatrowe nie mogą być traktowane jako źródło „zielonej energii”, gdyż zanieczyszczają środowisko specyficznym i charakterystycznym tylko dla nich hałasem słyszalnym i niesłyszalnym, który wywołuje negatywne skutki zdrowotne. Są to przedsięwzięcia szkodliwe dla ludzi, zwierząt i środowiska;

2) przemysłowe elektrownie wiatrowe nie przyczyniają się do globalnego ograniczania emisji dwutlenku węgla ze względu na konieczność równoległego wspierania tej technologii przez tzw. rezerwę mocy (elektrownie oparte na węglu czy gazie, a więc emitujące CO2). W konsekwencji urządzenia te, w żaden sposób nie chronią przed zmianami klimatu;

3) liczne recenzowane publikacje naukowe dowodzą, że hałas słyszalny i niesłyszalny emitowany przez pracujące elektrownie wiatrowe oddziałuje nawet w odległości 8 – 9 km od źródła emisji i jest szkodliwy dla ludzi zmuszonych mieszkać w ich sąsiedztwie, przysparzając im licznych cierpień, w tym chorób układu nerwowego oraz bezsenności;

4) przemysłowa energetyka wiatrowa nie tworzy nowych miejsc pracy tam, gdzie pracują wiatraki, a jedynie w krajach produkujących turbiny wiatrowe lub ich elementy. Rozwój tej technologii przyczynia się za to do ograniczania miejsc pracy w tradycyjnej energetyce oraz w energochłonnych gałęziach przemysłu;

5) technologia produkcji energii elektrycznej z wiatru jest nieefektywna ze względu na brak możliwości jej magazynowania, oraz niestabilna z powodu braku możliwości dokładnego prognozowania wietrzności. W konsekwencji

elektrownie wiatrowe nie mogą funkcjonować bez rezerwowych źródeł mocy i bez wsparcia energetyki konwencjonalnej. Tym samym nie tylko nie przyczyniają się do utrzymania bezpieczeństwa energetycznego, ale wręcz destabilizują system elektroenergetyczny;

6) przemysłowe elektrownie wiatrowe, ze względu na brak opłacalności produkcji, nie funkcjonują bez dotacji z budżetu państwa a istnienie przymusu zakupu energii elektrycznej przez nie generowanej jest jedyną gwarancją jej odbioru. Motywacją podmiotów inwestujących w farmy wiatrowe jest chęć zysku, a nie idee ekologiczne. Ich ekspansja kończy się z chwilą obcięcia dotacji;

7) kontrola przeprowadzona przez Najwyższą Izbę Kontroli wykazała, że plany budowy farm wiatrowych generują w miejscu ich lokalizacji silne konflikty społeczne;

8) przemysłowe elektrownie wiatrowe dewastują krajobraz i powodują podwyższenie śmiertelności awifauny (ptaków i nietoperzy). Ekspansja wiatraków może że doprowadzić do absurdalnej sytuacji, kiedy to w imię „walki ze zmianami klimatu” będzie dochodzić do wycinania lasów oraz likwidacji form ochrony przyrody;

9) przemysłowe elektrownie wiatrowe obniżają wartość nieruchomości w swoim najbliższym sąsiedztwie i negatywnie oddziaływują na rozwój turystyki w regionie, gdzie się znajdują.

Odnoszę wrażenie, że zwolennicy rozwoju OZE, w tym i zwolennicy energetyki wiatrowej, nie widzą zasadniczych problemów wynikających ze specyfiki technologii, której bronią i promują, a widzą tylko korzyści finansowe, które osiągają lub planowali osiągać. Jest jeszcze jedna sprawa, której energetyka wiatrowa nie widzi w ogóle, tj. społeczny brak zaufania do branży lub jak kto woli – brak wiarygodności w biznesie. Swoimi praktykami energetyka wiatrowa zraziła do siebie dużą część społeczeństwa. Na tyle dużą, że po latach protestów i dopominania się swoje racje, zostały one uwzględnione przez rząd i parlament. Technologia ma służyć ludziom, a nie odwrotnie. Społeczeństwo potrzebuje energii elektrycznej, ale nie za wszelką cenę. Nie kosztem własnego zdrowia, życia czy majątku. Kto tego nie rozumie, ten sam stawia się poza krąg społeczeństwa i wpływu na rzeczywistość. Zamiast więc wysyłać list do premier Szydło, piszcie na Berdyczów.

Marcin Przychodzki

Redakcja stopwiatrakom.eu

Źródło:

http://gramwzielone.pl/trendy/23178/pigeor-wzywa-premier-szydlo-do-interwencji-na-rynku-oze

Przestroga dla wiatrakowców

Szczegóły

Odsłony: 70

Zamieszczamy link do Zapisu programu "Wieś to też Polska" w TV Trwam, nadanego 07.08.2016

Jest to spojrzenie na problem elektrowni wiatrowych od strony tych, którzy się skusili i podpisali umowę.

Opracowanie problematyki OZE

Szczegóły

Odsłony: 73

Na stronie stopwiatrakom.eu znajdziecie bardzo dobre opracowanie problematyki OZE.

Polecany artykuł: Nieuchronna konsolidacja w sektorze wytwarzania Odnawialnych Źródeł Energii

Zamieszczono w nim interesującą tabelę "Krajowa produkcja i zużycie energii elektrycznej w latach 1990÷2015 [GWh]."

Ważne zmiany w ustawie - Prawo o stowarzyszeniach

Szczegóły

Odsłony: 105

Od dnia 20 maja 2016 r. obowiązuje duża nowelizacja ustawy – Prawo o stowarzyszeniach, która została uchwalona jeszcze przez poprzedni parlament. Zmian w przepisach jest dużo i dlatego warto przybliżyć te najważniejsze z nich, gdyż większość osób działających po stronie społecznej funkcjonuje w ramach stowarzyszeń. Ujednolicony tekst ustawy dostępny jest poniżej.

Link do artykułu zamieszczonego na stopwiatrakom.eu

Link do dokumentu opracowanego przez Fundację Alternatywnych Inicjatyw Edukacyjnych 

Link do strony www.lex.pl z artykułem "Wchodzą w życie zmiany przepisów o stowarzyszeniach"

O skutkach rezolucji

Szczegóły

Odsłony: 148

Podajemy za stroną stopwiatrakom.eu

Jadwiga Wiśniewska: o skutkach rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawozdania z postępów w dziedzinie energii odnawialnej oraz spraw rozwoju OZE

STOPWIATRAKOM.EU: Jakie będą konsekwencje przyjętej przez PE rezolucji? Czy można powiedzieć, że Komisja Europejska dostała silny mandat od Parlamentu do tego, by kontynuować prace nad rewolucją OZE? Jak może wyglądać nowa dyrektywa o OZE?

Jadwiga Wiśniewska - Poseł do Parlamentu Europejskiego: Przyjęta 23 czerwca br. przez Parlament Europejski rezolucja ws. postępów w realizacji określonego na 2020 r. celu rozwoju energetyki odnawialnej - sygn. 2016/2041(INI) - to kolejny dowód na to, że w Brukseli obowiązuje prosta zasada: „jeśli fakty przeczą teorii, tym gorzej dla faktów”. W tym wypadku rezultat prac komisji ITRE - oficjalnie zajmującej się przecież sprawami przemysłu, badań naukowych i energii - ma wyjątkowo mało wspólnego z nauką. Kształt zarówno dokumentu opracowanego na szczeblu komisji, jak i tego ostatecznie przyjętego przez Parlament są przykładem bezkrytycznej wiary w potęgę energetyki odnawialnej. Co ciekawe, sprawozdanie jest zdecydowanie bardziej radykalne od tego, co w swojej opinii przedstawiła znana z entuzjastycznego podejścia do ochrony środowiska komisja ENVI. W przyjętym przez nią stanowisku podkreślono - na mój wniosek - m.in. konieczność zrównoważonego wykorzystania potencjału surowców dostępnych w UE w celu poprawy jej bezpieczeństwa energetycznego. Jednak wbrew rekomendacjom ENVI, w rezolucji Parlament nie poparł budowania nowego oddolnego modelu wykorzystywania OZE - modelu opartego o potencjał surowcowy poszczególnych państw członkowskich. Energetyka odnawialna zorientowana na zasoby krajowe byłaby krokiem w stronę racjonalizacji dotychczasowej strategii UE. Byłaby to zmiana pokazująca, że Bruksela rzeczywiście chce poprawiać jakość powietrza, a nie tylko wyniki finansowe określonych grup interesu. Ta zmiana optyki byłaby jednak równoznaczna z odejściem od utrwalonego modelu promującego technologie pochodzące z krajów starej Unii, na co nie chce się zgodzić żaden z dotychczasowych beneficjentów. To dlatego w ostatecznym głosowaniu Parlament uznał, że unijna polityka energetyczna powinna „unikać wyboru technologii niezgodnych z zasadą dekarbonizacji”, a więc wszelkich rozwiązań opartych na węglu. Komisja Europejska otrzymała zatem (nomen omen) zielone światło, aby prace nad odnawialną rewolucją szły dalej w tym samym, co wcześniej - irracjonalnym - kierunku. Choć projekt zrewidowanej dyrektywy o OZE nie ujrzał jeszcze światła dziennego, jednak nie spodziewam się po nim trzeźwej oceny faktów. Komisja nie lubi przyznawać się do błędów. Używam tego określenia celowo, bo pomyłka to najłagodniejsza kategoria, do jakiej można zakwalifikować dotychczasową politykę klimatyczną UE. Ta niechęć do samokrytyki jest zresztą powszechna - dziś dostrzegamy ją również w odniesieniu do wyników brytyjskiego referendum. Wiele wskazuje na to, że już niebawem to samo podejście, polegające na wypieraniu ze świadomości faktów o katastrofalnym wpływie polityki klimatycznej na stan unijnej gospodarki, będziemy obserwować w odniesieniu do dyrektywy OZE.

Wiemy, że Komisja Europejska zapowiedziała, że już na jesieni poznamy szczegóły projektu unii energetycznej? Czy przyjęcie rezolucji przez PE będzie miał wpływ na kształt tego projektu?

Unia energetyczna jest projektem, do którego polityka klimatyczna została wprowadzona tylnymi drzwiami. Wszystko wskazuje jednak na to, że zagościła ona w nim na stałe. Przypomnę, że, gdy wiosną 2014 r. Donald Tusk, wtedy jako premier Polski, przedstawił postulat utworzenia w ramach unijnej integracji Unii Energetycznej, miała ona ochronić europejski rynek energii przed wyzwaniami geopolitycznymi, których sztandarowym przykładem są monopolistyczne praktyki Gazpromu. Działania priorytetowe zakładały wówczas włączenie się Komisji w relacje handlowe zawierane z dostawcami energii oraz wykorzystywanie krajowych źródeł energii. Plan działania Komisji Junckera odwrócił jednak koncepcję unii energetycznej o 180 stopni, a z początkowych propozycji zostało niewiele poza dużą ilością medialnego szumu: unię energetyczną opartą na rehabilitacji węgla zaczęto przekształcać w unię stawiającą na dekarbonizację. Postulat bezpieczeństwa dostaw zredukowano do jednego z pięciu filarów polityki energetycznej (obok odejścia od gospodarki opartej na paliwach kopalnych, integracji europejskich rynków energii, efektywności energetycznej, oraz badań, rozwoju i konkurencyjności). Z upływem czasu projekt dryfuje w coraz bardziej niekorzystnym dla Polski kierunku. Wiceprzewodniczący Komisji, Milos Šefčovič, już stwierdzi, że priorytetem podczas prac nad unią energetyczną jest dla niego... budowa nieskoemisyjnej gospodarki. Obawiam się zatem, że tendencja do czynienia z unii energetycznej kolejnego wcielenia polityki klimatycznej będzie wyłącznie postępować. Przyjęta rezolucja, w której uczynienie z UE światowego lidera w dziedzinie energetyki odnawialnej uznano za "imperatyw unijnej polityki przemysłowej", z pewnością nie jest impulsem do odwrócenia tego trendu.

Czy w związku z wyraźnym naciskiem na realizację pomysłu „dekarbonizacji energetyki i gospodarki” możliwe jest wprowadzenie do nowych regulacji europejskich (dyrektywa o OZE i projekt unii energetycznej) zapisów gwarantujących odrębne traktowanie polskiej energetyki, która oparta jest o energetykę węglową?

Wprowadzenie tego typu postanowień z pewnością byłoby bardzo pożądane. Obawiam się jednak, że w obecnych realiach politycznych inicjatorem tych zmian nie będzie raczej Parlament Europejski. Jak udowodnił przykład rezolucji w sprawie postępów w realizacji polityki klimatycznej 2020 w odniesieniu do OZE, parlamentarna większość dostrzega wyłącznie jeden sposób realizowania celów klimatycznych i jest nim dekarbonizacja. Upór w eliminowaniu z europejskiej gospodarki jakiejkolwiek formy węgla jest tak dalece posunięty, że nie są go w stanie przełamać nawet argumenty pochodzące z parlamentarnej komisji ds. środowiska. Przy tak absurdalnej i ugruntowanej wizji budowania gospodarki, z jaką obecnie mamy do czynienia w PE, trudno będzie o szybką zmianę optyki na rzecz ochrony i wykorzystania polskiego węgla. Nie oznacza to oczywiście, że na szczeblu parlamentarnym nie walczymy o wykorzystanie krajowych zasobów energetycznych. Dużo większe pole manewru istnieje jednak na szczeblu międzyrządowym, w Radzie. Dziś wiele wskazuje na to, że rządy państw Grupy Wyszehradzkiej pod przewodnictwem Polski będą opracowywały wspólne stanowisko na potrzeby negocjacji nad tzw. II pakietem klimatyczno-energetycznym UE na lata 2020-2030. Pytania o konkretne kroki podejmowane w tej sprawie powinny być jednak kierowane bezpośrednio do resortów energii oraz środowiska.

Czy Pani zdaniem, Polska w oparciu o treść przepisu art. 194 ust. 2 TFUE może bronić poglądu, że zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii w Polsce może się odbywać w głównej mierze oparciu o energetykę węglową i że rozwój OZE nie powinien wyeliminować węgla z naszej struktury wytwarzania energii?

Przepisy prawa pierwotnego są w tym względzie jasne i nie pozostawiają żadnych wątpliwości, choć z pewnością wiele osób - zarówno lobbystów, jak i deputowanych - chciałoby tę sprawę widzieć inaczej. Zgodnie z art. 195 ust. 2 TFUE żadne akty prawne przyjmowane przez Parlament Europejski i Radę nie mogą ingerować w suwerenne prawo państwa członkowskiego do samodzielnego określania swojego koszyka energetycznego. Jedyny przewidziany w przepisach wyjątek to sytuacja, w której przyjmowane są środki znacząco wpływające na krajowy miks energetyczny oraz na ogólną strukturę zaopatrzenia państwa członkowskiego w energię (art. 192 ust. 2). W tym wypadku interesy państw członkowskich zabezpiecza jednak traktatowy wymóg jednomyślności podejmowania decyzji w Radzie. Myśl przewodnia jest zatem jasna i prosta: koszyki energetyczne są kwestią krajową, a w razie przyjmowania środków mogących w tę strefę wkroczyć, zdanie żadnego państwa członkowskiego nie może zostać pominięte. Wizja stworzenia z Unii Europejskiej zielonego lidera jest jednak w Brukseli tak silna, że w oficjalnych dokumentach można zaleźć stwierdzenia wywracające tę logikę do góry nogami. W uzasadnieniu przyjętego niedawno sprawozdania o postępach w realizacji celów OZE określonych na 2020 r. możemy przeczytać, że celem autorów było przyjęcie dokumentu będącego „ambitnym impulsem politycznym” umożliwiającym dalsze przekształcanie koszyków energetycznych państw członkowskich. Problemem nie jest zatem brzmienie przepisów - te stoją po stronie zdrowego rozsądku - lecz praktyka ich stosowania. Doskonale uwidacznia to przebieg prac nad decyzją o utworzeniu Rezerwy Stabilności Rynkowej - mechanizmu sztucznego zawyżenia ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla poprzez wycofanie z rynku części z nich. W dążeniach do powołania Rezerwy Parlament Europejski i Rada były tak zdeterminowane, że decyzję w tej sprawie wydały z pominięciem traktatowo wymaganej jednomyślności. Zupełnie nie trafiały do nich argumenty, że ingerencja w cenę certyfikatów emisyjnych ma bezpośrednie przełożenie na opłacalność wytwarzania energii elektrycznej w oparciu o technologie węglowe, a więc decyduje o krajowej strukturze wytwarzania energii. W grudniu minionego roku polski rząd zaskarżył decyzję o utworzeniu Rezerwy do unijnego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Pytanie tylko, czy sala sądowa faktycznie jest najlepszym miejscem do decydowania o kształcie unijnej polityki klimatyczno-energetycznej.

Czy Komisja Europejska przedstawiła chociaż szacunkowe wyliczenia spodziewanego wzrostu cen energii w Europie i w poszczególnych krajach członkowskich w związku z planami oparcia energetyki i gospodarki o OZE w perspektywie do 2030 r?

Komisja danych o wpływie dotychczasowej polityki klimatycznej na ceny energii nie przedstawia, co więcej - nie za bardzo wiadomo, czy w ogóle ma zamiar je publikować. Jednym z niewielu jasnych punktów w tekście rezolucji 2016/2041(INI) jest sformułowany w niej apel do Komisji, aby w kolejnych sprawozdaniach z postępów energetyki odnawialnej zawierała ocenę wpływu energii z OZE na koszty i ceny, a zwłaszcza na ceny płacone przez gospodarstwa domowe. Dziś sprawozdania publikowane przez Komisję w ogóle tej kwestii nie poruszają, podobnie jak analiza efektywności i skuteczności dyrektywy OZE (tzw. analiza REFIT) sporządzana na zamówienie KE. Liczby nie pozostawiają wątpliwości: istnieje wyraźna korelacja pomiędzy wysokością cen energii elektrycznej a udziałem energetyki odnawialnej w krajowym koszyku energetycznym. Niemiecka energetyka, aspirująca do tytułu zielonego lidera Europy, kosztami transformacji energetycznej obarcza szeregowych konsumentów, ponieważ bez szerokich zwolnień obniżających ceny prądu, krajowy przemysł nie udźwignąłby cen windowanych przez OZE. W konsekwencji, w 2015 r, jak podaje Bundesnetzagentur, dopłata do rozwoju energetyki odnawialnej, którą co miesiąc uiszczają niemieccy odbiorcy prywatni, stanowiła prawie 25% ceny pobieranej przez nich energii elektrycznej. Nie ulega wątpliwości, że wpływ OZE na wysokość cen energii elektrycznej to jedna z najbardziej zapalnych kwestii w dyskusji o rozwoju energetyki odnawialnej - Komisja nie może udawać, że nie zna skutków swoich dotychczasowych posunięć. Zdrowy rozsądek nakazywałby uwzględnienie tego aspektu w ocenie skutków regulacji (analiza Impact Assessment) przy okazji prac nad zmianą dyrektywy OZE. Mam nadzieję, że tym razem taka analiza cen zostanie przez KE przeprowadzona. Problem polega jednak na tym, że unijna polityka klimatyczna wielokrotnie pokazywała już, że ze zdrowym rozsądkiem nie ma zbyt wiele wspólnego.

Czy przyjęte w grudniu 2015 r. Porozumienie Paryskie na COP21 może posłużyć Polsce do zagwarantowania sobie własnej ścieżki rozwoju energetyki i realizacji pakietu klimatycznego, czy też bez względu na elastyczne zapisy Porozumienia Paryskiego Komisja Europejska będzie dążyła do zaostrzenia celów klimatycznych w Europie?

Porozumienie Paryskie to dokument bardzo potrzebny w debacie o optymalnym modelu walki ze zmianami klimatu, a prace nad tzw. II pakietem klimatyczno-energetycznym UE na lata 2020-2030 z pewnością nie będą mogły być oderwane od tego, co w grudniu 2015 r. ustalono w Paryżu. Szczyt COP 21 przede wszystkim przywrócił do debaty publicznej dwufilarową - jedyną zasadną naukowo - koncepcję działania na rzecz ochrony atmosfery. Z jednej strony zakłada ona redukcję emisji gazów cieplarnianych do atmosfery, a z drugiej uwzględnienie roli lasów jako naturalnych pochłaniaczy dwutlenku węgla. To naprawdę nowa jakość troski o jakość powietrza w porównaniu ze strategią dotychczas forsowaną przez Unię Europejską, która maniakalnie koncentruje się wyłącznie na redukcji emisji. W nawiązaniu do postanowień z Paryża, Polski rząd już wyszedł z inicjatywą na rzecz włączenia dwutlenku węgla pochłanianego przez lasy do unijnego systemu handlu emisjami (EU ETS), a stanowisko to z pewnością zostanie podtrzymane podczas negocjacji nad nowymi ramami klimatyczno-energetycznymi. Zalety lasów dostrzegł już Parlament: w sprawozdaniu 2016/2041(INI) podkreśla, że zrównoważona gospodarka leśna ma kluczowe znaczenie dla rozwoju bioróżnorodności oraz ekosystemowej funkcji lasów - naturalnych pochłaniaczy CO2. Istnieje zatem pewna nadzieja, że COP 21 będzie miał pozytywny wpływ na kształt unijnej polityki klimatycznej i sprawi, że nie będzie ona zjawiskiem zupełnie oderwanym od rzeczywistości. Nie wolno jednak zapominać, że bez realnych - a nie wyłącznie deklarowanych - działań na rzecz ograniczenia emisji przez największych światowych trucicieli, porozumienie paryskie będzie tylko bezwartościowym kawałkiem papieru. Całego świata nie uratuje choćby najambitniejsza polityka klimatyczna Unii Europejskiej, która w 2030 r. będzie odpowiadała za mniej niż 5% światowych emisji.

Europejskie Stowarzyszenie Energetyki Wiatrowej złożyło już formalną skargę do Komisji Europejskiej na dopiero co uchwaloną przez polski Parlament ustawę o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (ustawa odległościowa). Obawiamy się zbyt jednostronnego przedstawiania Komisji przyczyn pojawienia się takiej regulacji w Polsce i możliwych jej skutków. Jak polski rząd odnosi się do tych zarzutów?

Faktycznie, w mediach pojawiają się doniesienia o zaskarżeniu tzw. ustawy odległościowej przez organizacje stojące po stronie polskiego sektora OZE. Dziś trudno jest jednak powiedzieć ile jest w tych informacjach prawdy i czego dokładnie dotyczą przesłane do Brukseli zarzuty skarżących - po wpłynięciu skargi dokładną jej treść zna tylko Komisja Europejska oraz sam skarżący. Polski MSZ będzie miał okazję zapoznać się z treścią zarzutów dopiero wtedy, gdy KE uzna, że na podstawie przedstawionych jej informacji istnieje ryzyko naruszenia prawa UE, a skarżący wyrazi zgodę na przesłanie dokumentu. Dopiero wtedy, na etapie postępowania nieformalnego, polski rząd będzie w stanie w pełni odnieść się do formułowanych wobec ustawy zastrzeżeń. Na chwilę obecną piłka znajduje się po drugiej stronie boiska, a strona rządowa może jedynie czekać na dalszy rozwój wydarzeń.

redakcja stopwiatrakom.eu

22 czerwca 2016 r. Prezydent RP podpisał dziewięć ustaw

Szczegóły

Odsłony: 242

Prezydent RP podpisał 22 CZERWCA 2016 r. następujące ustawy: 

1.     Ustawę  z  dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych

2.     Ustawę z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych,

3.     Ustawę z dnia 20 maja 2016 r. o utworzeniu Akademii Sztuki Wojennej,

4.     Ustawę z dnia 13 maja 2016 r. o dokończeniu budowy Zbiornika Wodnego Świnna Poręba, 

5.     Ustawę z dnia 20 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw,

6.     Ustawę z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy,

7.     Ustawę z dnia 20 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, 

8.      Ustawę z dnia 29 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o wyścigach konnych,

9.     Ustawę z dnia 10 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o administracji podatkowej.

Informacja w sprawie ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych.

Ustawa określa warunki i tryb budowy oraz lokalizacji elektrowni wiatrowych. Została uchwalona w związku z dynamicznym rozwojem energetyki wiatrowej i jednoczesnym brakiem odpowiednich ram prawnych. Ustawa wprowadza definicję elektrowni wiatrowej i ustala, że instalacje tego typu będą mogły być lokalizowane wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Elektrownię wiatrową będzie można postawić w odległości nie mniejszej niż 10-krotność jego wysokości (wraz z wirnikiem i łopatami) od zabudowań mieszkalnych i mieszanych, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa  oraz obszarów szczególnie cennych z przyrodniczego punktu widzenia (np. parków narodowych czy krajobrazowych i rezerwatów).

Ustawa pozwala na przebudowę, nadbudowę, rozbudowę, remont, montaż i odbudowę budynku mieszkalnego stojącego w odległości mniejszej niż określona w ustawie. Nowe przepisy dotyczą elektrowni wiatrowych o mocy większej niż 40 kW, czyli nie obejmują mikro instalacji. W myśl ustawy, nie będzie można rozbudowywać istniejących wiatraków, które nie spełniają kryterium odległości – dozwolony będzie tylko ich remont i prace niezbędne do prawidłowego użytkowania.

Źródło: www.prezydent.pl

Senat RP uchwalił ustawę odległościową

Szczegóły

Odsłony: 176

Podajemy za stroną stopwiatrakom.eu

Ustawa o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (druk senacki nr 186)

Ustawa o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych - dyskusja w Senacie

Międzynarodowy odzew

Szczegóły

Odsłony: 185

Kancelaria Senatu

Szczegóły

Odsłony: 183

Szanowna Pani,

uprzejmie informuję, że odpowiedź na Pani e-list skierowany do Kancelarii Senatu jest w załączeniu.

Z poważaniem
główny specjalista
Joanna Baranowska
Dział Petycji i Korespondencji
Biuro Komunikacji Społecznej
Kancelaria Senatu

Komentarz do Ustawy

Szczegóły

Odsłony: 318

Czy po wejściu w życie ustawy odległościowej będzie można stawiać elektrownie wiatrowe na decyzji WZ?

Ustawa uchwalona!

Szczegóły

Odsłony: 283

Ustawa odległościowa w wersji uchwalonej przez Sejm w dn. 20.05.2016 r.

Podajemy za stroną  stopwiatrakom.eu

Publikujemy tekst ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych uchwalony w 20 maja 2016 r. i opublikowany na stronach Kancelarii Sejmu. Ustawa trafiła teraz do Senatu i została tam zarejestrowana jako druk nr 186. Czekamy teraz na jej rozpatrzenie przez Senat, co nastapi już na początku czerwca, gdyż najbliższe posiedzenie planowane jest na dzień 8/9 czerwca br.

USTAWA

z dnia 20 maja 2016 r.

o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych^[1])

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa określa warunki i tryb lokalizacji i budowy elektrowni wiatrowych oraz warunki lokalizacji elektrowni wiatrowych w sąsiedztwie istniejącej albo planowanej zabudowy mieszkaniowej.

2. Ustawy nie stosuje się do inwestycji realizowanych i użytkowanych na obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2013 r. poz. 934 i 1014, z 2015 r. 1642 oraz z 2016 r. poz. 266 i 542).

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1)     elektrownia wiatrowa – budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, składającą się co najmniej z fundamentu, wieży oraz elementów technicznych, o mocy większej niż moc mikroinstalacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. poz. 478 i 2365);

2)     elementy techniczne – wirnik z zespołem łopat, zespół przeniesienia napędu, generator prądotwórczy, układy sterowania i zespół gondoli wraz z mocowaniem i mechanizmem obrotu.

Rozdział 2

Lokalizacja

Art. 3. Lokalizacja elektrowni wiatrowej następuje wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199, z późn. zm.^[2])), zwanego dalej „planem miejscowym”.

Art. 4. 1. Odległość, w której mogą być lokalizowane i budowane:

1)     elektrownia wiatrowa – od budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa, oraz

2)     budynek mieszkalny albo budynek o funkcji mieszanej, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa – od elektrowni wiatrowej

– jest równa lub większa od dziesięciokrotności wysokości elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego punktu budowli, wliczając elementy techniczne, w szczególności wirnik wraz z łopatami (całkowita wysokość elektrowni wiatrowej).

2. Odległość, o której mowa w ust. 1, wymagana jest również przy lokalizacji i budowie elektrowni wiatrowej od form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–3 i 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2015 r. poz. 1651, 1688 i 1936 oraz z 2016 r. poz. 422) oraz od leśnych kompleksów promocyjnych, o których mowa w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r. poz. 2100 oraz z 2016 r. poz. 422 i 586), przy czym ustanawianie tych form ochrony przyrody oraz leśnych kompleksów promocyjnych nie wymaga zachowania odległości, o której mowa w ust. 1.

3. Odległość, o której mowa w ust. 1, nie jest wymagana przy przebudowie, nadbudowie, rozbudowie, remoncie, montażu lub odbudowie budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa.

Czytaj więcej: Ustawa uchwalona!